ارزیابی اثر بخشی بهبود بهره برداری از منابع آب سطحی در کاهش برداشت آب از آبخوان (مطالعه موردی: شبکه آبیاری قزوین)

این تحقیق به بررسی میزان تاثیر‌گذاری ارتقا مدیریت بهره‌برداری شبکه‌های آبیاری بر کاهش برداشت آب از آبخوان، کاهش مصرف انرژی و کاهش تولید گاز دی‌اکسید‌کربن پرداخته است. برای این منظور سامانه کنترل غیر‌متمرکز تناسبی‌-‌انتگرالی و سامانه کنترل خودکار متمرکز پیش‌بین، طراحی و تحت سناریو‌های بهره‌برداری نرمال و شدید (کم آبی) کانال اصلی شبکه آبیاری قزوین مورد آزمون قرار گرفت. نتایج برای سناریوی اول نشان داد که میزان بهبود شاخص کفایت با ارتقا بهره‌برداری به سامانه‌های کنترل خودکار غیرمتمرکز برابر 13 درصد و برای سامانه کنترل خودکار متمرکز 28 درصد به‌دست آمد. برهمین اساس میزان کاهش برداشت از آبخوان پس از ارتقا به سامانه-های کنترل خودکار 3/26 درصد، میزان کاهش مصرف انرژی برابر 7/22 درصد و میزان کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای نیز برابر 1/24 درصد حاصل شد. نتایج حاصل از سناریوی کم‌آبی حاکی از آن است که میزان بهبود شاخص کفایت با ارتقا بهره‌برداری به سامانه‌های کنترل خودکار غیرمتمرکز برابر 70 درصد و برای سامانه کنترل خودکار متمرکز 77 درصد به‌دست آمد. براین اساس میزان کاهش برداشت از آبخوان برای دو روش مذکور به‌ترتیب 3/28 و 4/63 درصد، میزان کاهش مصرف انرژی به ترتیب برابر 3/21 و 6/71 درصد و میزان کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای نیز به‌ترتیب برابر 4/23 و 1/70 درصد حاصل شد.